ROUW en verlies

Rouw heeft vele vormen, maar ze doen allemaal zeer

Rouw en Verlies

Als je dit leest loop je misschien zelf wel met gevoelens van rouw.

Heb je iemand verloren waar je veel van hield?
Loop je met schuldgevoelens omdat je dingen niet meer kunt goedmaken?
Weet je niet hoe je nu verder moet en lijkt alles zwart?
Voelt het of God iemand of iets van je af nam en kan je daar niet mee uit de voeten?
Misschien ben je iets anders kwijt geraakt, een zekerheid in je leven zoals een vriendschap, een relatie, je gezondheid, een kinderwens die niet vervuld mag worden? Een positie waarin mensen naar je opkeken. Of iets anders waaraan je heel erg veel waarde hechtte? Waar je een bepaalde identiteit had die je nu kwijt bent?
Ook als je verdriet lang geleden heeft plaats gevonden, maar nu pas echt gaat opspelen hoop ik dat je komt. Want rouw heeft vele vormen, zoals hierboven al staat, en ze doen allemaal zeer.

Ik spreek regelmatig mensen in mijn praktijk die het gevoel hebben dat hun leven aan diggelen ligt. En die met God worstelen hierom. Het helpt om er concreet over na te kunnen denken en te zoeken naar nieuwe wegen voor je leven. Niet als een simpel antwoord, want rouw betekent hard werken en veel verdriet. En het kost tijd. Maar je mag hier huilen zoveel je wilt en waarom je wilt. Je hoeft je niet groot te houden. Soms is verdriet onder ogen zien en veel huilen een kenmerk van “flinke mensen”. Wellicht lijd je onder uitgestelde rouw. Omdat je gewoon door ging op het moment dat het gebeurde. En nu denk je misschien dat het er niet meer mag of kan zijn. Dat is niet waar. Rouw kan en mag altijd verwerkt worden, vroeger of later. Rouw laat zich ook niet in een agenda plannen, die komt op de meest onverwachte momenten. Ik wil graag een luisterend oor voor je zijn. Ik neem rouw levenslang serieus en ik wil je steunen om het een plaats te gaan geven, omdat ik weet heb van rouw en verlies en van zowel de pijn als de heilzaamheid van verwerken.

Vragen en Antwoorden

test

Ik heb vorig jaar mijn vader verloren. Hij was echt mijn voorbeeld en een soort vriend. Hij was pas 53 jaar. Ik dacht dat ik er een beetje overheen begon te komen, maar de laatste tijd heb ik zoveel angstige dromen. Is dat normaal?

Wat erg om je vader te verliezen op zo jonge leeftijd. En wat zal je hem missen! Ja, het is normaal dat rouw in fasen komt. Het ligt er een beetje aan of iemand lang ziek geweest is, maar eigenlijk is het begin het meest onwezenlijk. Je kan niet geloven dat het waar is. Maar hoe meer het tot je doordringt hoe meer verschillende gevoelens er kunnen komen. Dat kan heen en weer gaan tussen boosheid, wanhoop, trots om wat er geweest is tussen jullie en dan weer boosheid bijvoorbeeld. Maar er kan ook van alles gebeurd zijn wat angst bij je heeft opgeroepen of alsnog oproept, zodat dat in je dromen een rol gaat spelen. Het kan veel helpen om er eens over te praten en te kijken wat er allemaal is gebeurd en of je van die angstige dromen af kan komen. Het verdriet kan niemand weghalen, maar soms wel gedachten die erbij komen terwijl ze er niet horen (zoals bijv. een onterecht schuldgevoel of spijt over iets of andere dingen). Blijf er niet mee lopen en praat erover. Met iemand dichtbij die goed vragen kan stellen of kom gewoon eens langs. Bellen mag ook natuurlijk als je ver weg woont. Dan is dat gewoon ons gratis kennismakingsgesprek.

Mijn vriendin is vier jaar geleden overleden. We waren verloofd en we zouden een paar maanden later gaan trouwen. Inmiddels heb ik een nieuwe vriendin ontmoet waar ik echt heel gelukkig mee ben. Ik kan met haar praten over alles, dus ook over mijn vroegere verloofde. Maar ik merk dat ik toch me de laatste tijd erg down voel, depressief en dat er allerlei gebeurtenissen van voorheen in mijn hoofd komen. Het voelt niet eerlijk naar mijn huidige vriendin toe. Ik voel me een beetje machteloos. Kunt u hier iets mee?

Wat fijn dat je een partner hebt gevonden waar je nieuw geluk mee kan opbouwen. Maar het zal best ook confronterend zijn. En dat brengt nieuwe gevoelens met zich mee. En al die gevoelens mogen er zijn, laten zich ook niet verdringen trouwens. Herinneringen en tegenwoordige gebeurtenissen gaan door elkaar lopen. En misschien zijn er ook wel bepaalde dingen die nog helemaal niet verwerkt zijn. Dat is niet abnormaal, maar vraagt wel aandacht. Wanneer er een verlies plaatsvindt moet er zoveel verwerkt worden dat het heerlijk is om sommige dingen uit te stellen. Dat gebeurt niet altijd bewust, maar dat is ook genade. We hoeven niet alles in één keer te doorleven. Probeer niet te veel te denken dat je nu gelukkig moet zijn zonder verdriet. Dat verdriet is er en dat gaat steeds verder slijten. Maar je verloofde is een wezenlijk onderdeel geweest van je leven en dat stuk leven heeft herinneringen nagelaten. Wees eerlijk tegenover je huidige vriendin. Zeg dat je haar erbij betrekken wilt. Hoe lastig soms ook voor haar, je gaat dan samen iets nieuws opbouwen waar die andere liefde een mooie plek mag krijgen die niet meer op de voorgrond is. En heb ook begrip voor haar als ze het soms te zwaar vindt. Dat betekent niet dat ze jou niet wil, maar dat haar eigen onzekerheid misschien de kop opsteekt. En ga er samen mee naar God toe, dat brengt je ook dichter bij elkaar. Op een dag merk je dat je weer in balans bent. En heb jij en/of je vriendin toch een vreemde nodig om alles eens op een rijtje te zetten, dan ben je welkom.

Stel hier anoniem je vraag