Ik denk dat er patronen zijn ontstaan in jullie vroege leven waarbij je je allebei misschien een soort van “onveilig” hebt gevoeld. Dit hoeft niet te betekenen dat je een slechte jeugd had, maar misschien wel dat je niet op de juiste manier veiligheid, koestering en respect kreeg.
Het is van wezenlijk belang dat ouders kinderen met liefde, respect en stimulans tegemoet treden. Wanneer je als kind veel kritiek hebt gehad, uitgelachen bent in de dingen waarin je kwetsbaar was of nog erger dat er geen positieve aandacht was, dan kan je een muur om je heen zetten. “Kom niet te dichtbij” staat er op die muur. Want het is bedreigend wanneer iemand te dichtbij komt. Terwijl jij misschien schreeuwt om een goed gesprek of een goede discussie, kan dat dus bij je man allerlei herinneringen oproepen waar hij gekwetst werd. Dat heeft hij dan niet eens door waarschijnlijk, omdat hij zijn eigen overlevingsmechanisme heeft ontwikkeld. Dit geldt overigens voor jouzelf ook. Het kan enorm veel helpen om elkaar te gaan bevragen hierop. Het is belangrijk dat je allebei gaat ontdekken en benoemen naar elkaar wat er gebeurt in jullie gesprekken. En dan moet het niet om de inhoud gaan van de discussie of wie er gelijk heeft, maar om het gevoel wat eronder ligt. En dat gevoel, van beide kanten overigens, moet geaccepteerd worden als een feit. Niet of het waar is en klopt, maar dat het een feit is dat die ander het zo voelt en dat dat dus legitiem is. Dit kan een opening zijn naar een verstaan van elkaar wat vergaande gevolgen kan hebben ten goede. Dit is ook iets wat ik in de praktijk onderzoek en oefen met cliënten en dat kan veel uitwerken. 

Hoe zou het komen dat je vrouw zoveel onvrede voelt terwijl ze niet gaat werken? Heeft ze vroeger gehoord of gevoeld dat je pas meetelt als je een baan hebt? Voelt ze een soort jaloezie dat jij je ontwikkelt en heeft zij misschien het gevoel dat ze stil staat? Zit er een geestelijke gedachte achter dat de vrouw door God een bepaalde taak heeft toegewezen gekregen (ik ken jullie achtergrond natuurlijk niet). En zo kan ik nog meer vragen stellen. Het kan ook zijn dat ze graag wil werken, maar de drempel te hoog is (geworden?).
Belangrijk is nu dat je erachter komt wat haar echt dwars zit. En zoals in de meeste gevallen, zal ze zich misschien niet eens bewust zijn van wat eronder zit bij haar. Vraag haar eens wat voor haar het fijnste zou zijn wat er kan gebeuren, wanneer het over dit onderwerp gaat. Dus niet: “wil je gaan werken, dat mag best”, maar “ik wil graag de gezinssituatie gaan veranderen, zodat we allebei gelukkig worden; wat denk jij dat er gebeuren moet om allebei weer blij te kunnen zijn?” Misschien komt er wel een heel ander antwoord dan je nu denkt. En misschien komen er eerst uitvluchten, omdat het griezelig dichtbij komt, die verandering en daar zijn we als mensen vaak ook bang voor. Praat dan toch door zonder ongeduld. Help haar om te onderzoeken waar haar gedachten vandaan komen en ga samen denken in mogelijkheden over hoe zo’n leven eruit zou zien. Fantaseer daar samen over en ga dan eens kijken in hoeverre je het waar kunt maken. Wie weet wat dit kan veranderen. En soms heb je iemand anders nodig om als buitenstaander mee te denken en de neutraliteit vast te houden. Kijk of er iemand in je omgeving is die dat kan en laat die erbij zitten. En anders maak je gewoon eens een afspraak. Dat hoeft geen ellenlang therapietraject te worden. Dat kan met een enkel of een paar gesprekken al een stuk makkelijker gaan. Het is gewoon een nieuwe manier van communiceren die je leren kan en waar je je hele leven, ook met de kinderen, heel veel profijt van kunt hebben.

Het is waar dat sleur moordend is voor een huwelijk. Door kinderen en een baan kom je vaak in een modus terecht van “gewoon maar doorgaan”. Zeker zolang er geen schokkende grote zorgen zijn, kan je verlangen naar iets spannends. Het is een goed teken dat je het anders wilt en ik adviseer je dan ook eerst eens een gesprek te plannen met haar. Echt in de agenda schrijven, als teken dat het een serieus iets is. De eerste vraag die ik zou stellen is wat er is veranderd tussen jullie en hoe dat zou kunnen komen. Of zij dit ook zo beleeft en wat zij zou willen veranderen in jullie huwelijk en/of leven. Laat je niet afschepen met een antwoord als  “dat weet ik niet”, maar probeer erachter te komen wat er bij haar in haar hart zit. Misschien kan ze daar niet eens bij en moet je haar helpen om dat te ontdekken. Dat is wat we hier in de praktijk ook altijd doen en dan blijkt vaak dat partners helemaal niet weten van elkaar wat ze denken. Daarnaast kan je eens kijken hoeveel tijd jullie samen nog doorbrengen. En hoe je die tijd benut. Heb je privé-tijd waar je helemaal alleen maar hoeft te doen wat je samen leuk vindt. Of zit je dan achter tv of laptop of met je telefoon? Vraag jezelf af, apart en samen, waar je nu het meeste zin in zou hebben. Lekker samen naar bed en daar je intimiteit beleven? Zo nee, waarom zou dat geen optie zijn? Vraag jezelf dat dan ook echt af, want dat is toch een teken aan de wand? Of zou het je goed doen om samen een paar dagen weg te zijn? Is dat te regelen met grootouders of anderen, dat die een paar dagen kunnen oppassen op die tieners van jullie? Zoek naar tijd die je samen kunt doorbrengen en zonder telefoon e.d. Zorg dat  je echt even partners bent en niet alleen maar ouders en huisgenoten. Ik heb nog veel meer ideeën, maar dan moeten we gewoon eens praten. Want er kan nog veel meer onder zitten, waar je niet eens bij stil staat. Patronen die je van huis uit hebt meegekregen en die je nu in de weg zitten. Bijna altijd spelen die een rol in een huwelijk en bijna altijd zijn ze een openbaring als we het er over hebben. Maar laat het zeker niet langzaam verdorren, dat zou echt heel erg zijn voor jullie allebei en voor je hele gezin.