Een predikant heeft een prachtige baan, maar soms wel een erg ingewikkelde. Als ik je vraag zo beluister word je een speelbal tussen gemeenteleden onderling en dat betekent sowieso dat je het nooit voor iedereen goed kan doen. En dat is maar één facet van je predikantschap. Wanneer je fysieke klachten ervaart is er in elk geval een goede reden om naar de huisarts te gaan. Want het is altijd verstandig om andere oorzaken uit te sluiten. En verder zou het goed zijn als je gaat kijken waarom je je laat inzetten in die onderlinge strijd. Het kan te maken hebben met je eigen valkuilen, zoals we die allemaal hebben. Maar onbewust zetten we voor dingen zelf de toon, laten we ons gebruiken of zelfs misbruiken voor het doel van de ander. En voordat je het weet is er een nieuw patroon ontstaan waar je niet van loskomt. Niet doen dus! Goed kijken wat er bij jezelf onder ligt voordat je verder mee gaat in de hele strijd.

Ja, de kerk gaat altijd voor, dat is een bekend verschijnsel bij voorgangers. En ik denk dat een goed gesprek heel zinvol kan zijn. Zorg in elk geval dat jullie niet tegenover elkaar komen te staan. Jij tegenover hem en de kerk. Je bent samen aan dit avontuur met God begonnen, dus moet je samen met Hem er ook uitkomen. Dat kan alleen wanneer je jezelf kwetsbaar opstelt en open. Ga niet in de aanval maar geef aan dat je niet meer kan op deze manier. Plan gewoon een tijd in de agenda die voor jullie is, waarin je niet gestoord mag worden. Ga desnoods buitenshuis en zet de telefoon uit. Zeg dat ook tegen hem. Vraag aan hem hoe hij een verandering voor zich ziet. En spreek af dat je samen niet in de verdediging of de aanval gaat, maar dat je allebei benoemt wat je zorgen baart. Probeer samen te ontdekken hoe het komt dat hij geen weerstand kan bieden aan het gemeentewerk en daaraan steeds voorrang geeft boven jou en de kinderen. Probeer niet in de aanval te gaan, maar zoek naar patronen die hij heeft, waardoor hij niet kan weigeren. Of is er bij jou iets waardoor hij juist deze weg kiest? Heeft hij het gevoel dat je het niet meer meedraagt? Het kan soms zo gevoelig liggen en we zijn zo kwetsbaar tegenover elkaar. En kom je er niet uit, dan weet je me te vinden. Soms kan het inderdaad al helpen om eens te praten met iemand erbij die neutraal staat en die wel weet heeft van het ingewikkelde van het voorgangersgebeuren. Ik denk graag met jullie mee, zowel kerk als relaties hebben mijn hart.

Een gemeente leiden en dat zonder partner die je steunt en af en toe weghaalt bij je werk is niet zo eenvoudig. Ik vind het al knap dat je je realiseert dat je hiervan makkelijk burnout kan raken. Ik denk dat pastoraat zo boeiend is, omdat mensen met hun kwetsbaarheid komen. Maar van een predikant verwachten ze ook een beetje een oplossing. Daar verwachten ze een luisterend oor en een goed advies voor hun huwelijksproblemen, problemen met de opvoeding, met hun werk of met ziekte. Dat is niet eenvoudig. De valkuil is inderdaad dat je gaat “redden”. Dat ken je vast wel. Dat is namelijk een valkuil, ook voor mijn beroepsgroep. Natuurlijk is er veel verdriet waarin een luisterend oor nodig is. Maar dat kan ook genoeg zijn. Je kan de ziekte niet oplossen. Maar soms blijven mensen ook in hun situatie steken, omdat ze zelf geen verandering kunnen of willen aangaan. Daar moet je extra gaan oppassen voor dat “redden”. En wat al die vergaderingen betreft: ga het gesprek eens aan. Soms blijven kerken vasthouden aan een bepaalde vorm die helemaal niet persé nodig is. Praat eens met de kerkenraad of je wel echt overal bij moet zijn en leg uit waarom je dit vraagt. Misschien is het goed om eens wat te lezen over je eigen valkuilen in het leven. Waarom je niet kan loslaten bijvoorbeeld. Vaak is er in je eigen leven al iets gebeurd waardoor je dit niet kan. Een boekje over patronen doorbreken  kan misschien behulpzaam zijn hierbij. Je gaat je eigen patronen herkennen, maar misschien ook wel die van de ander. De breedte van de kerk maakt het inderdaad niet gemakkelijker, hoewel ook zeer uitdagend. Heel belangrijk is dan dat je je eigen vaste grond ontdekt en vasthoudt, én zorgt dat je daarin gevoed wordt. Zoek naar die plekken waar je mag bijkomen en opladen. Neem tijd en rust met God, al lijkt het moeilijk om daar tijd voor te maken. En zorg dat je naast je werk genoeg andere contacten hebt om mee te lachen en te huilen. Waar jij ook mag komen met je zorgen. En als je wilt ben je van harte welkom om eens uitgebreider te kijken naar oorzaak en gevolg.